bazen kabuslar gerçek olurmuş
uyanmam sandığı korkuların içine düşermiş insan
olmaz dediği her şey olurmuş bir anda
tanıyamaz olurmuş en yakınındakileri bile
ve karşı dağlarda umutlarına bi ateş yakar
karşısında ısınmayı öğrenirmiş
dönüp neler yaptığına baktığında
aynadaki yüzünü tanımaz olurmuş
öyle bir kaybolurmuş ki yağan yağmurda
bir böcekten daha aciz hale gelirmiş
ama en çok umutlarını yakmasına kırılırmış
inançlarının bi anda yağmurda sönmesine
halbuki hep sevilir yağmurlar
insan yağmurda arınacağını sanarmış günahlarından
kendinden olduğu kadar bunda da yanılırmış
işte asıl bu kırarmış o bir türlü kırılmalara doyamayan kalbini
rüyalar bitmiş şimdi sıra kabuslara gelmiş.
bununla bağladım bu sefer de.