doğa, kendine güveneni asla aldatmaz!

21 Şubat 2011 Pazartesi

korkuyorum anne



22 yaşındayım. annemle babam ayrıldığında 3 yaşındaydım. lise zamanlarıma kadar annemle uyudum. onsuz uyuyamazdım.bundan dolayı çok kavga ettik. hatta annemden ilk terliğimi de onsuz uyumak istemediğimden yemişimdir. ilk okuldaydım misafirlerimiz vardı. ee tabi ertesi gün okula gidicek o yaşlardaki bir çocuğun yatmak için misafirlerin gitmesini bekleme lüksü yoktur. annem benim yatmamı onun da benden sonra geleceğini söyledi. bende itiraz ettim. ağladım bağırdım çağırdım ortalığı birbirine kattım. bi yerden sonra dayanamadı kadın tabi popomo bi terlik şaplağı ağlaya ağlaya uyduğumu hatırlıyorum sonra.

neyse o zamanlar gördüğüm kabuslardan uyandığımda sıkı sıkı anneme sarılırdım. gördüklerim her neyse dünyada annemden başka hiç kimsenin beni koruyamayacağını düşünürdüm. sonrada ona sımsıkı sarılmış bir şekilde tekrar uykuya dalardım.
geçen gece yine birlikte uyuyalım dedik. geçmiş günlerdeki gibi.. biraz sohbet ettik. sonra birbirimize sırtımızı dönüp uyuduk. günlerdir gördüğüm kabusları yine görmeye başladım.  hıçkıra hıçkıra uyandım. korkudan nefes bile alamayacak hale gelmiştim. anneme döndüm. bi an ona sarılmakla sarılmamak arasında gittim geldim. düşündüm. artık hayatımda onun beni koruyamayacağı nelerin olduğunu düşündüm. bir sürü şey geldi aklıma.. ve artık onun değil, beni koruyabilecek tek insanın yine ben olduğuma karar verdim. bu sefer ona sarılmadım. yanağına küçük bi öpücük kondurup, korktuklarımla, kabuslarımın içine attım kendimi gözlerimi kapayarak.. kaldığım yerden devam ettim..

şarkım: korkuyorum anne

12 Şubat 2011 Cumartesi

herkes gider mi?



herkes gider ben kalırım. nedense bu cümle geldi aklıma bi anda.


sessiz bi gece yine kapımda ruhumu almaya gelmiş gibi. kırıklarıma kırık eklemeye hazırlanıyor. duygusuzlaştırmaya çabalıyor beni. yine yenilmekten korkuyorum. bu kadar toplamışken kendimi yine yenilemem.yapamam bunu kendime. 


unutmak kolay olsa keşke yaşanmışlıkları. en ufak yeni bir pürüzde hepsi yeniden canlanmasa. ölü bir insan gibi olsalar keşke ölüp tekrar dirilemeseler. onlar gibi unutulmayan sadece alışılan olmasalar. yok olup gitseler. 
geçmiş geçmişte kalsa ya gerçekten peşimizi bıraksa, canımızı yakmaktan vazgeçse olmaz mı? olmaz dimi? 
olmaz!

11 Şubat 2011 Cuma

tatil.





bu sefer eski şehrime gelirken çok korkuyordum. her geldiğimde bir olumsuzluk olur ve çok sıkılırım. ne 'iyi ki geldim' diyebilirim ne de 'keşke gelmeseydim'. boğazımda bi düğümle geri dönerim.
henüz tatilim bitmedi aslında.yaklaşık bi 10 gün daha buralardayım. yine de şu ana kadar neredeyse hiç olumsuzluk olmadı. bu bile büyük bi başarı bence.
tek problemim yazamıyor olmam. yazamıyorum. şurda iki cümleyi bir araya getirip yazamıyorum. oysaki paylaşmak istediğim o kadar çok şey var ki içimde, hayatımda. ama yazamıyorum işte. resmen kilitlendim haftalardır.
burda zaman biraz dolu geçiyor. inanıyorum kendi şehrime gittiğimde herşey yoluna girecek. yine anlatıcam uzun uzun..

Related Posts with Thumbnails