özlemek.

ya ben aslında yatıcaktım şu şarkıyı da dinleyeyim öyle yatayım dedim. derken bişiler yazayım dedim ve geldim. hiç planlamadım ne yazacağımı ki ne yazacağımıda bilmiyorum. neyse daha fazla saçmalamadan bişiler karalayıp gideyim bari. özlemlerimden bahsedeyim yine.
çok özledim dedemi. üzerinden yıllar geçsede alışamıyorum onsuzluğa. unutamıyorum onunla yaşadıklarımızı. yaşadıklarımızı unutamazken sesini unutmaya başlamam ne garip dimi? ve bi o kadar acı. bunu fark ettiğim günden beri kendime kızıyorum. sanki ona ihanet etmişim gibi geliyor. ama unutamadığım da o kadar çok şey var ki onunla ilgili. 10 temmuz! ölüm yıldönümü. o gün gelsin istemiyorum. sil baştan yaşıyorum 6 yıl öncesini. onun cansız bedenini kucağımda tutuşumu, soğukluğunu, kapıdan tabutunun çıkışını, götürülüşünü, gömülüşünü bunları hatırlamak istemiyorum. hatta bunların olduğuna inanmak istemiyorum hala. ölümünden tek bir an var içimi rahatlatan; yüzündeki o huzurlu gülümseme. sanki ''ben kurtuldum.size kolay gelsin.'' der gibiydi. evet gerçekten o kurtulmuştu. acıları, ağrıları dinmişti artık. peki ya biz? hiç kolay olmadı. acımız hala dinmedi. hatta gün geçtikçe özlemle daha da artıyor. 


çok özledim babamı. ama bana yaptığı babalığı yada şuan sahip olduğum babamı değil. olmasını istediğim babamı özledim. zaten onu oldum olası özledim ve bu gidişle hep özleyeceğim.


çok özledim onu. çok iyi günlerin ardından çok zor zamanlar bekliyor bizi. korkuyorum. dayanamamaktan korkuyorum.