yazamıyorum bi süredir. hem netim yoktu hem de yazamıyorum. aslında yazıcaklarımdan korkuyorum. kendimden korkuyorum bir nevi. yazamadığım dönemlerde çok güzel günler geçirdim. çok eğlendim çok mutlu oldum. dünse bi o kadar üzüldüm. zaten bu güne kadar bedelini ödemediğim mutluluklarım olmadı hiç.anneler der ya çok güldüğünüz de akşama ağlarsın diye. işte ben hep o durumda yaşadım...bi gün çok güldüysem ertesi gün bi o kadar ağladım ya da üzüldüm.nedenleştirmek belki benimkisi.çok güldüm o yüzden ağlıyorum gibi. bazen o kadar abarttım ki mutluluklarımın bedelini öderken mutsuzluklarımın ve kaybettiklerimin bile bi nedeni var gibi geldi. en yakınımı kaybetmeyi bile hakkettiğimi düşündüm. kendimi sorguladım. neden böyle oldu? nerde hata yaptım? neyin bedeli bu kayıp? dedim kendi kendime. ölümü yaratacak kadar ne hata yapmış olabilir ki insan? hiç. ölüm gelir siz arkasından bakarsınız. bende baktım. gitmesine izin verdim sevdiklerimin yada sevebileceklerimin. o aptal söze inandım ölümde bile. gitmesine izin vermelisin bazen insanların. dönerse zaten senindir dönmezse hiç senin olmamıştır. evet aynen öyle yaptım hep. dedemin, dostlarımın, önemsediklerimin gitmesine izin verdim. hatta gitmelerini ben söyledim yeri geldi. merak ettim bensiz de olabilecekler mi diye. geri dönenler oldu. ki hala hayatımdalar. geri gelmeyenler de zaten hiç hayatımda olmamışlar. onlar için konuşmaya bile gerek yok.
galiba bunun adı risk. yalnızlığına körü körüne koşmak, geri dönmeme ihtimaline karşı birilerine git demek, vazgeçilme ihtimalini en derininde düşünüp sorgulamak, unutulmaktan korkup unutulmak için çaba sarf etmek. işte bunların hepsi kocaman riskler hayatında insanın.ve beklemek en zoru belki de. ne olursa olsun bu sefer aldığım riskten ve sonucundan korkmuyorum. doğru olanı, yapmam gerekeni yaptım.
düşün ben kimim?
şarkımız bu dur!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder