doğa, kendine güveneni asla aldatmaz!

30 Eylül 2010 Perşembe

gittin

sen gittin ben kaldım. hep kalandım ama senin gitmelerinden sonra tek kalmak en acısı.birlikte yaşayamacağımızı bile bile nasıl oluyor da sana açlığım hiç bitmiyor anlamıyorum. 1 aydır nerdeyse her günümüz beraberdi. hiç kavga etmedik derken son günlerimiz sürekli tartışmakla geçti. hep böyle oluyor ve her seferinde seni uğurladığımda sövüyorum kendime. 'al gitti işte şimdi kiminle didişiceksin? hem ne gerek vardı son günlerinizi bu şekilde mahvetmeye? ' diyorum.bugünde dedim. lanet olsun yine gittin. 
sana alışmıştım yine gittin. sıkıntılardayım biliyorsun. iyileşmem lazım. seninle iyileşemezdim.o yüzden gitmene hiç bir şey diyemedim. ama sensizde iyileşemicekmişim gibi geliyor. ağlarken omuzlarını bulamayacağım yanımda. küçük bi çocuk gibi saçlarımı okşamıcaksın. bi daha gidiceksen bu kadar alıştırma kendine.


senden ayrıldıktan sonra bindiğim servis beni şehre götürdü. ineceğim yeri biliyordum ama indikten sonra gideceğim yeri bilemedim. içi boş bir şişe gibi kendimi attım servisten. durakta kalakaldım ne yapacağını bilmez halde.gidemedim bi yere orda da duramazdım. yürüdüm. deliler gördüm. delirmişler. düşündüm. sana bir şey olsa deliririm bende. tamamen yok olmana dayanamam. yürürken üşüdüm. ayaklarım üşüdü. sen gidince daha bi soğudu sanki burası. güneş bile bi ahmaktı senden sonra. ısıtmıyordu hiç. üşütüyordu hatta.
eve geldim az önce. alışmışım varlığına. yokluğun aptallaştırdı beni. bardak kırdım. bacağımı kestim. kanım akarken güldüm sakarlıklarıma. hele yerdeki camları temizlemek çok zor geldi. sen olsan bana yaptırmazdın. bacağım kanarken yaptırmazdın. anne olmak böyle birşey sanırım.


beni zaman zaman delirtsen de seni seviyorum annebebek!

şarkımız
budur!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Related Posts with Thumbnails