doğa, kendine güveneni asla aldatmaz!

18 Ekim 2010 Pazartesi

kumdan kaleler



yağmurlu, sıkıcı ve sıradan bi gün bugün. havanın kasveti insanı kendine esir ediyor. mutlu olmak için sebepler ararken havanın bu durumu direk 1-0 yenik başlatıyor güne.  ufak şeylerden mutlu olacakken en ufak bir şeye deli oluyorum. bugünde böyle bi gün işte.
kendini kendine kapayıp mutsuzlukları önüne dökme günlerinden. umutsuzlukları, yüzme bilmeyen birinin kendini okyanusa atması gibi, intihar sebebine dönüştürme zamanı. yalnızlığın sivriliğini dilinle hissetmeyi denemek, kanında boğulmayı bekleme zamanı.
alışmış kudurmuştan betermiş. kim demişse iyi demiş. içimdeki yalnız, güvensiz, anlaşılmak için yırtınan, anlaşılmadığını anladığın da herkese kızıp küsen aptal çocuğa sığınmaya çok alıştım.en ufak olumsuzluklarda onda saklanmaya çok alıştım. alıştığım kadar da nefret ettim ondan. sürekli beni kendine çekmesinden karşısına geçtiğimde cümle bile kuramayıp mal mal suratıma bakmasından çok sıkıldım.konuşmadan beni saklamasından, çaresizliğime yenilerini eklemesinden bunaldım. amacının; beni huzur evinin odasında ölümü bekleyen kimsesiz bi hatuna dönüştürmeye çalışmak olduğunu bile düşünmeye başladım artık.


kendisinden mümkün olduğunca çabuk kurtulup yerine, sahilde kumdan kaleler yapıp hiç yıkılmayacaklarına inanan, insanları seven, daha başına hiç birşey gelmemiş bi salak almak istiyorum. evet tüm yaşadıklarımı baştan yaşamak pahasına da olsa bunu istiyorum. en azından bu halime gelene kadar bi 21 yıl geçecek. ama bu şekilde bi 21 yıl daha geçirebilir miyim gerçekten bilmiyorum. bu kadar umutsuz, bu kadar korkak, bu kadar kendine saklı halde ne zamana kadar dayanabilirim bunu da bilmiyorum. 
aynaya baktığımda yaşımın kaç olduğunu anlamakta güçlük çekiyorum. bir kaç küçük kırışıklığın ne kadar uzun yılları ifade ettiğini sayamıyorum. en ufak bir rüzgarın tüm evimi dağıtmasına, çatımı söküp beni yarıçıplak bırakmasına dayanamıyorum. 
evet bencilce ama şuan kendimden başka hiç birşey düşünemiyorum!  
çünkü iyi değilim ve hiç iyileşememekten korkuyorum!


bu havada en güzel buydu. dinlemeye doyamadığım, kendimle yüzleşip kendimden kaçmamı sağlayan şarkı! 


hypnogaja:here comes the rain again

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Related Posts with Thumbnails